Μόλις
πριν από μερικές ημέρες εκδόθηκε η απόφαση της αρμόδιας Ανεξάρτητης
Αρχής, η οποία έκρινε κατ' αρχήν επιτρεπτή τη λειτουργία συστήματος
παρακολούθησης της κυκλοφορίας οχημάτων και προσώπων με κάμερες, κατά
τη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων και λίγο αργότερα. H απόφαση ήταν
λίγο ώς πολύ αναμενόμενη. Αποτελεί κοινό τόπο ότι στη μεταμοντέρνα
δικτυακή κοινωνία συρρικνώνεται ολοένα η έννοια της αμιγούς «εν κρυπτώ»
ιδιωτικότητας. Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο Καστοριάδης (H άνοδος
της ασημαντότητας), συγχέονται πλέον τα όρια μεταξύ «οίκου», «αγοράς»
και «εκκλησίας», όπως αυτά διακρίνονταν σύμφωνα με το αρχαιοελληνικό
κριτήριο. H νέα πραγματικότητα έχει αναγνωριστεί και από την ευρωπαϊκή
νομοθεσία, κατά την οποία επιτρέπεται κατ' αρχήν η επεξεργασία των
προσωπικών δεδομένων, αλλά τίθενται τα ακραία όρια νομιμότητας της
επεξεργασίας αυτής.
Το ισχύον νομοθετικό πλαίσιο, πάντως, δεν επιβάλλει εν πάση περιπτώσει
τον περιορισμό του σύγχρονου netizen σε μια «βραχονησίδα» ασφαλείας,
όπου το μόνο που προστατεύεται από τις πανταχού παρούσες κάμερες είναι
οι ιδιωτικές του συνομιλίες στον δρόμο και η είσοδος στην πολυκατοικία
όπου διαμένει. H Ανεξάρτητη Αρχή είπε απλώς τα ελάχιστα αυτονόητα.
Δεν εξάντλησε τις δυνατότητες που προσφέρει ο ελληνικός νόμος, όταν
κάνει λόγο για «το αναγκαίο της επεξεργασίας» των προσωπικών δεδομένων.
?φησε, επίσης, ανοικτή την «κερκόπορτα» λειτουργίας της κάμερας πλήρους
θέασης και για το διάστημα μετά τους Αγώνες. Φρονώ ότι θα πρέπει να
αρχίσει αμέσως μία σε βάθος συζήτηση για τα όρια προστασίας της έννοιας
της «κοινωνικής» ιδιωτικότητας. Το διακύβευμα είναι κρίσιμο: Θέλουμε,
αρκετοί πιστεύω, να περπατάμε στην «αγορά» και όχι να είμαστε κλεισμένοι
σ' ένα σύγχρονο «Πανοπτικόν» τύπου Bentham, όπως το περιγράφει εύστοχα
ο Φουκώ (Επιτήρηση και Τιμωρία, H γέννηση της Φυλακής).
ΤΑ ΝΕΑ , 07-05-2004
|